ΣΤΑ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΠΟΥ Σ'ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑ ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟ. Σ'ΑΥΤΟ ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΕΝΑ ΣΚΛΗΡΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΚΙ Ο ΠΑΡΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΜΙΑΣ ΚΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΑΙΔΙΑ. ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΟΝΕΙΣ ΔΟΥΛΕΥΕ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΤΑΝ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΤΣΟΥΒΑΛΙΑ ΑΛΕΥΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΤΟ, ΠΟΥ ΕΔΙΩΧΝΕ ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ!
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΠΗΡΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΙΠΛΑΝΟ ΧΩΡΙΟ. ΕΠΡΕΠΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΤΟΙΜΑ ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΨΩΜΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ. ΟΙ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΕΠΕΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ, ΑΦΟΥ ΤΑ ΕΦΤΙΑΞΕ Ο ΠΑΡΑΓΙΟΣ, ΤΑ ΕΙΧΕ ΒΑΛΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΤΣΟΥΒΑΛΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑ ΤΑ ΕΛΕΓΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΠΕΛΑΤΗ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ.
ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΜΕ ΥΦΟΣ ΒΑΡΥ, ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΣΑ ΝΑ ΕΙΧΕ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΚΑΒΓΑ. ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ , ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕ ΖΥΜΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΛΟΓΟ, ΤΟΥ ΛΕΕΙ ΑΓΡΙΕΜΕΝΑ, ΟΤΙ ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΗΤΑΝ ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΚΑΟΧΤΩ, ΟΠΩΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΤΑΞΕΙ. Ο ΜΙΚΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ, ΑΦΟΥ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΝ ΕΒΓΑΛΕ Ο ΙΔΙΟΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΕΥΡΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ.
ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΑΤΑΡΑΧΟ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟΝ ΚΑΒΓΑ. ΦΩΝΑΖΕ ΚΑΙ ΕΒΡΙΖΕ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΣΤΑ ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ , ΕΚΕΙ, ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΤΟΥ. ΣΗΚΩΘΗΚΕ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΣΥΝΑΜΑ ΚΑΙ ΘΥΜΟ ΤΟΝ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΗΤΑΝ ΔΕΚΑΟΧΤΩ!
ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ, ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΒΓΑΖΕ ΑΠ' ΤΟ ΒΡΩΜΟΣΤΟΜΑ ΤΟΥ. Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕ ΠΛΕΟΝ ΤΙΣ ΒΡΙΣΙΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΗΧΟ. ΚΑΤΙ ΕΣΠΑΣΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ, ΚΙ Ο ΚΡΟΤΟΣ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ.
ΠΟΤΕ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΞΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕ. ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΤΟΣΟ ΓΟΡΓΑ, ΠΟΥ ΣΧΕΔΟΝ ΕΤΡΕΧΕ. Ο ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΚΥΡΙΕΥΣΕΙ. ΕΝΙΩΘΕ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ. ΓΕΛΟΥΣΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΤΟΥ ΕΓΔΕΡΝΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΡΑΤΣΑ.
ΕΙΧΕ ΒΓΕΙ ΑΠ'ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΙ ΒΑΔΙΖΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΑΜΝΩΔΗ ΠΕΡΙΟΧΗ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΟΛΟ ΕΥΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΔΡΟΜΟ. ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΡΙΧΝΕ ΒΟΤΣΑΛΑ ΣΤΟΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ, ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΚΕΥΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ' ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΚΕΙΝΟ. ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΕ ΜΟΝΟΜΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΣ.
ΗΤΑΝ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΠΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΔΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΑΡΧΙΖΑΝ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΚΙ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ, ΟΧΙ ΠΟΛΥ ΨΗΛΟ, ΑΛΛΑ ΑΓΡΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΘΑΜΝΟΥΣ Η ΔΕΝΤΡΑ. ΒΡΑΧΙΑ, ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΒΡΑΧΙΑ, ΚΑΘΕ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΟΥΣ. ΟΜΩΣ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΓΙΓΑΝΤΑΣ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ.
ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ, ΕΚΕΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ. ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΚΟΒΕΤΑΙ ΑΠΟΤΟΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ, ΜΥΤΕΡΑ ΒΡΑΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΑ ΝΑ ΞΕΣΚΙΣΟΥΝ ΚΑΘΕ ΣΑΡΚΑ. ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΕΝΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑ!
Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ, ΟΜΩΣ ΕΙΧΕ ΠΙΑ ΧΑΘΕΙ. ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΑΤΑΓΔΑΡΜΕΝΟ, ΑΠΟ ΚΛΑΔΙΑ ΚΑΙ ΒΡΑΧΙΑ, ΑΓΟΡΙ. ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΗ ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ! ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ, ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΧΑΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ, ΓΙ'ΑΥΤΟ ΕΠΛΑΣΕ ΜΙΑ, ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕ ΘΥΜΟΤΑΝ. ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΘΕΛΕ Ν'ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ ΠΙΟ ΣΦΙΧΤΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ Μ'ΑΥΤΗΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ ΚΑΙ...ΒΟΥΤΗΞΕ!
ΤΟ ΑΨΥΧΟ ΚΟΡΜΑΚΙ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΙΑ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟ ΣΤΑ ΚΟΦΤΕΡΑ ΒΡΑΧΙΑ. Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ, ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ, Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ, Η ΑΔΙΚΙΑ, ΟΛΑ ΠΙΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΘΕΙ! Ο ΗΛΙΟΚΕΝΤΗΤΟΣ ΘΕΟΣ ΕΝΙΩΣΕ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΕΝΑΓΜΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΛΥΠΗΘΗΚΕ! ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΧΑΜΗΛΩΣΑΝ. ΤΙ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΦΕΝΤΕΥΟΥΜΕ; ΣΚΕΦΤΗΚΕ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ; ΑΔΙΚΙΑ, ΣΚΛΗΡΗ ΘΕΑ, ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ. ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ. ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΕΦΤΙΑΞΕ, ΛΟΙΠΟΝ ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ ΠΡΙΝ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΑΔΗ, ΤΗΝ ΕΒΑΛΕ Σ'ΑΥΤΟ.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ, ΠΟΥ ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΔΕΚΑΟΧΤΟΥΡΑ. ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΙΑ ΔΙΑΛΑΛΕΙ, ΟΤΙ ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΕ ΦΤΙΑΞΕΙ ΗΤΑΝ ΔΕΚΑΟΧΤΩ, ΔΕΚΑΟΧΤΩ, ΔΕΚΑΟΧΤΩ...
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ "ΔΕΚΑΟΧΤΟΥΡΑ".
